Mijlpalen – Juli 2018
Het was een heerlijke zomeravond en we aten lekker buiten in de tuin. Ik had weer eens ouderwets maïskolven gekookt. De kinderen zijn er dol op.
Compleet verbaasd ben ik dan ook als mijn zoontje zijn maiskolf laat liggen. Ik vraag wat er is en hij zegt: “ het doet pijn aan mijn tanden als ik het eet”. Ik denk gelijk heel praktisch aan het inplannen van een tandarts bezoek totdat hij zegt: “ en mijn tand wiebelt ook…”
Wat!? Een wiebeltand! Is dat op deze leeftijd al!?
Compleet verrast door deze mijlpaal denk ik terug aan de tijd dat ik zelf aan het wisselen was. Hoe klein zoiets ook is, het is en blijft toch een mijlpaal.
Op de een of andere manier lijken die mijlpalen steeds dichter op elkaar te komen. Het begon met de eerste keer een nieuwe luiermaat voor de baby kopen. Daarna volgden in rap tempo lachen, rollen, kruipen, eerste stapjes, eerste woordjes en voor je het weet wiebelt er een tand! En dan besef ik me heel goed dat dit nog steeds maar het begin is.
Hoe zal dat straks dan gaan? Dan gaan ze straks ineens lezen en schrijven, zelf naar school, op vakantie met vrienden en gloeck… het huis uit?
Maar…. Laat ik niet op de zaken vooruit lopen. De jongste heeft net twee weken geleden een peuter bed gekregen en kiest inmiddels haar eigen kleren uit. De oudste gaat na de zomer naar groep drie, dit weekend afzwemmen en inmiddels twee gewisselde tanden. Uit huis gaan lijkt gelukkig nog geen nabije toekomst.
Steeds meer begin ik te begrijpen hoe mijn ouders zich vroeger voelden. Hoe verbonden je met je kind bent en wat voor impact ogenschijnlijk kleine dingen kunnen hebben. Voor mijn zoontje gewoon een leuke, wiebelende tand in zijn mond en voor mij het besef dat kleine kinderen ook echt groot worden!
Ik ben inmiddels weer een beetje wakker geschud en voorbereid op de komst van een nieuwe mijlpaal… alhoewel… mijn eigen nieuw mijlpaal: 40 jaar worden? Die schuif ik nog even voor me uit…
Een nieuw jaar – januari 2018
December is altijd de maand waarin ik geleefd word. Zonder afspraken te maken, staat toch ineens mijn agenda vol. Kerstviering hier, kerstbrunch daar. Allemaal erg gezellig maar alles bij elkaar net een beetje “ too much”; zeker voor de kinderen. Ze zijn nog aan het afkicken van Sinterklaas, staat de Kerstman alweer voor de deur.
Elk jaar denk ik weer: Komend jaar wordt mijn jaar! Ook dit jaar zou de jaarwisseling een verandering teweeg brengen. Ik zou in het nieuwe jaar echt mijn kinderen op tijd op school brengen, ze zouden dan echt op tijd op bed liggen, mijn werk zou echt bijgewerkt zijn en ik zou echt tijd maken om gezond te koken en goed te bewegen. Dus hoe druk december ook was, ik hield het goed vol. Het nieuwe jaar of anders gezegd “mijn jaar” stond immers voor de deur.
De kerstvakantie ging goed: geen school, geen stress en lekker bijslapen. De vooruitzichten waren goed. Toen was daar dan eindelijk de jaarwisseling: lekker rustig en erg gezellig. Mijn jaar was aangebroken! Op 1 januari stond ik dan ook vol goede moed op. De kindjes sliepen lekker uit, we konden rustig ontbijten en we zijn nog gezellig op nieuwjaarsvisite gegaan bij opa en oma.
Nu, een paar weken verder… de scholen zijn weer begonnen, net op tijd rennen we de klas weer binnen, het werk stapelt zich weer op en tijd om uitgebreid te koken is er niet. Wat is er misgegaan? 2018 zou toch anders zijn? Dit zou toch “mijn jaar” worden?
Stiekem wist ik het ook eigenlijk wel een beetje. Ik kan natuurlijk niet een ander resultaat verwachten door hetzelfde te doen. Maar als gewoontedier eigen, blijf ik doen wat ik altijd deed en roep ik hard: “2019 wordt echt mijn jaar!”
De zomervakantie staat voor de deur… – juli 2017
Is het jullie ook opgevallen dat iedereen de laatste tijd zo prikkelbaar is? Zowel in de stad, op straat en ook op school. Volgens mij is dit een teken dat de zomervakantie voor de deur staat. De batterijen zijn leeg en moeten zo snel mogelijk opgeladen worden.
Nog maar twee weken en dan stromen de wegen naar het zuiden vol en wordt het verkeer hier weer lekker rustig.
De vraag: “wanneer gaan jullie weg?” wordt mij als sinds weken dagelijks gesteld. Als ik dan antwoord: “wij blijven dit jaar thuis thuis,” krijg ik gelijk een blik van: “ ach wat zielig”. Maar zo voelt het eigenlijk niet. Voor ons is het dit jaar een bewuste keuze. Na een zeer hectisch jaar waarin we zijn verhuisd, onze dochter geboren is en ons zoontje voor het eerst naar school is gegaan, is thuis zijn voor ons momenteel heerlijk. Wij hebben wel wat vrije dagen ingepland, maar voor de overige dagen werken wij gewoon door tijdens de zomer. Wij hebben geen zes volle weken vakantie. Voor onze kinderen hebben wij dan ook opvang op het kinderdagverblijf en de vakantie bso. Wij combineren wat dagjes weg als gezin, uitjes met opa en oma en lekker spelen met andere kinderen bij de opvang.
Tijdens de vakantie zijn er een aantal bso’s samengevoegd waardoor kinderen van verschillende scholen de kans hebben om met elkaar te spelen. Vriendjes die mijn zoontje nog van het kinderdagverblijf kent en naar een andere school zijn gegaan, ziet hij dan weer tijdens de vakanties. Daar kijkt hij altijd naar uit. Ik mag de vakantie opvang van hem dan ook absoluut niet de bso noemen. “ Dat is iets anders, mamma”. Hij gaat tijdens de vakantie naar “ Het Spek”; zoals hij het Spektakel noemt.
De avond van tevoren wil hij graag weten wat er voor de volgende dag op het programma staat. Zeker de programma onderdelen met “ water” of “dieren” scoren goed bij hem.
Om eerlijk te zijn, bevalt de vakantie bso mij ook wel goed: als ik een paar minuten na half negen mijn zoontje kom brengen, krijg ik in plaats van een wijzend vingertje van de juf, een grote glimlach van de medewerkers: “ Ah, Aaron, gezellig dat je er bent”!
En die paar minuten kunnen er ’s ochtends wel voor zorgen dat ik net rustig mijn kopje koffie kan leegdrinken. En dat maakt het verschil! Laat die vakantie dus maar komen. Ik ben er klaar voor!
Het verjaardagseizoen is geopend! – Maart 2017
Wie kent het niet? Zo’n periode in het jaar dat alle familie en vrienden jarig zijn? Nou, ik zeker! De ellende begint al half maart en duurt voort tot ongeveer half mei. Precies een half jaar later volgt ronde twee.
April is voor ons dus dé maand. Drie verjaardagen per weekend is in deze maand meer regel dan uitzondering. Binnenkort is de verjaardag van ons zoontje. Vorig jaar zijn we het weekend van zijn verjaardag verhuisd, dus geen kinderfeestje toen hij vier jaar werd. Al bijna een jaar houdt hij ons er aan dat dit jaar het toch echt gaat gebeuren.
Ok, een kinderfeestje… Ingrediënten: taart, kids, ruimte die vies mag worden, snoep en uitdeelzakjes. O ja, daar komt dan nog bij: uitnodigingen en traktaties. Al maanden lang verzamel ik plaatjes, ideeën, recepten en niet te vergeten….. moed!
Ons zoontje helpt ons op zijn beurt door ons dagelijks te vertellen wat er op zijn verlanglijstje moet komen. Het lijkt gewoon een herhaling te zijn van het Sinterklaasfeest. Het zal me niks verbazen als hij zijn schoentje weer gaat zetten.
Dit weekend is het eindelijk gelukt om de uitnodigingen de deur uit te doen. Gekocht? Nee, uiteraard zelf gemaakt. Het is maar een paar uur stoeien achter de computer en als je klaar bent en je wilt gaan printen, blijken de toners op te zijn. Maar goed, dan heb je wel een persoonlijk kaartje met foto’s.
De uitnodigingen zijn dus verzonden en de eerste reacties komen binnen. Zo, dat is een uitgebreid feestje! Wat gaan jullie doen? Spelletjes in huis? Met hoeveel kinderen? Tien? Ben je gek geworden? Thuis? Werkelijk?
Ik begin een beetje het gevoel te krijgen dat ik in plaats van ideeën te verzamelen, beter had kunnen rondvragen naar de “ do’s & don’ts” van een kinderfeestje.
Maar ach, we vieren het op 1 april. Ik kan altijd nog de kinderen heel vroeg leren wat een 1 april grap is, toch?….